Este poemario é un viaxe en tres etapas entre tres fronteiras invisibles da fala propia d’úa terra definida entre dous portos -el del Palo y a Ponte del Porto-, al través da que se traza un camín chen d’arquitecturas, toponimias, sensacióis y xeografías que tein que ser cuntadas na súa lingua pra ser cuntadas ben.  Sin ela, é compricao cuntar cómo a Fana da Freita guía a os pelegríos que siguen as estrelas; cómo son as arquitecturas funcionales y rotundas dos cortíos, ou a esperanza contida nas ruinas que s’atopan nel camín.

Tentan estos versos de poder cuntar coas palabras propias del eonaviego -e por un falante non nativo- toda a beleza d’aquelo qu’os camíos atesouran entre as tres fronteiras, que na realidá son rayas dibuxadas qu’achegan máis que separan.